Pantabangan: Hindi Pagugupo

Ako'y iniluwal sa bayang Pantabangan.

doon namulat at tinubuan ng malay;

ganda ng buhay, sa aking bayan nasilayan;

ilog, bundok, kaingin, at kagubatan.

Kaylawak ng bukid, ng tanimang parang

na pinagyaman ng ninunong mga angkan;

sa mga bangin, burol at talampas

tumibay itong aking kamusmusan.

Subalit isang umaga sa aking pagmulat,

sinalubong ako ng lungkot at poot,

mga kababaya'y abala sa pagahahakot

ng mga kagamitang balkot-balkot.

Hangga ngayon, tanong ko pa rin sa sarili:

bakit tayo pinalikas nang dali-dali?

upang pagbigyan ang pamahalaang isip ay bakli,

at doon sa ibang lugar tayo ay magbakasakali?

Ilang taon ding ibinaon sa limot

ang pasya ng gobyernong buktot;

ang bayan nating sa tubig pinalubog

hanggang ngayon, sa dibdib ko'y kumukurot.

Pag lumilitaw ang tuktok ng lumang simbahan

parang ako'y nasasabik, ako'y natatakam

na muling makita, muling matuntungan

ang sinilingan kong lumang Pantabangan.

Kayraming nawala, kayraming nasayang

na biyayang bukid, ilog, kabuhayan;

sa ginawang dam, iba ang nakikinabang

habang tayo'y lugmok, mga kababayan.

Sa kabila ng lahat , narito ang Pantabangan

Narito at matatag, patuloy na lumalaban;

May sinag na nasisilip sa likod ng ulap na kaykapal,

Hindi pagugupo sa anumang pagdaramdam.