Bangungot ng Abunab

dinalaw mo ako kagabi
habang nakahimlay ako sa sa labnot na banig;
matamlay ang ibon subalit may ngiti ang iyong kilatis.

katulad ng dati mong bati,

nagbahid ng kulay ang umagang sumibol ang liwanag;
nababalutan ng hamog ang iyong mga paa;
nakalakip sa palad mo ang puting kamia
na nagdulot ng bango;
inilakip ko ito sa aking pisngi
at itinabi  sa pag idlip.

sa aking pag aaligapgapan,
hindi ako nakapagpaalam;

paalis na ako sa ating bayan.

hind mapaknit sa aking alaala

ang pagsunod-sunod mo pagkatapos ng klase;
umaraw-umulan nakabuntot sa aking likuran,
ang hindi mo alam, gusto kong huwag nang magwakas ang daan.

mga putik sa daan hindi naging sagabal;
sa tutok ng araw dinig ko'y umaawit ang iyong mukhang pawisan;
hindi ko man nadinig pero dama ko ang iyong kaba;
sana'y mahawakan ko man lang nang mahigpit ang iyong mga kamay;

maaliwalas pa sa langit.

kung hindi ko iniiwas ang aking tenga sa mga batang tukso
disin sana ako'y nasa piling mo;
sa gabing malalim mga alulong ng aso iyong sinasalubong,
wala kang takot sa mga amat na nagmamasid;

hanggangn bumuka ang kampupot sa dilig ng ulan.

naghihintay pitasin;
humahalimuyak ang dama de noche sa pisak ng karimlan;
tumindig ang waling-waling sa tirik ng araw --
tanging mga saksi na ang iyong pagmamahal ay tunay.

sa pagsalubong ng bukangliwayway;
Abunab laang pala ang aking kapiling;

yakap-yakap  ang  umaga,
kumakatok, sumisilip.

nagbigay ng lakas at pag-asa.

sa kamatayan may kagrugtong ang buhay;
doon tayo maghahawak-kamay.