Upuang Ginto

Isang upuang pinagaagawan,

Nababalutan ng ginto ang kanyang sandalan,
Kaya kahi’t sino’y sa kanya’y nasisilaw,
Sa angking kayamanan sila’y nabubuang!

Kahit makasakit at makapatay,
Mahaplos man lamang ang gintong tinataglay,
Kayat madami ang ngayo’y nagsulputan,
Makamandag na ahas,magbabayad na laang.

Ikaw namn “Ingo” tinanggap mo agad,
Mga suhol ng butakal, ay iyong pinagkanulo,
Kaya itong hari na ngayo’y nakaupo,
Isang pitik ka laang, sa kankungan ang tagpo!

Ngayong nakaupo ang buwayang gahaman,
Sa kaban ng bayan binabawi ang puhunan,
Sapagkat nakaupo na sa gintong upuan,
Kahit sino na lamang basta’t may pakinabang!

Masaarap magtrabaho, lalo nat kaalyado,
Ng mga nambubusit dyan sa goberno!
Kahit nasa bahay ay sumisweldo,
Walang silang ginawa kundi ang manloko!.

Bayan! Bayan! Kailang magigising!
Sa ganitong uri ng pamumusaysay natin,
Baket hindi paghirapan, para makarating,
Sa pag upo dito’y inyong pagsikapin!.....